Van angst naar ziekte… van ziekte naar genezing, dat is een pad dat dr. Bart ter harte neemt. Ziekte kan de oorzaak van verandering zijn. Dat was ook zo voor Sven, de diagnoses ‘CVS’ en ‘Fibromyalgie’ waren voor hem de aanzet om zijn levensstijl drastisch bij te sturen. Hij deelt zijn verhaal met ons.

Transcriptie

Luck (00:00:03) – Welkom bij het derde seizoen van Beetweters. Een seizoen waarbij we nog verder, dieper en breder op zoek gaan naar een complete levensstijl. We gaan niet alleen op zoek naar gezonde voeding, maar naar zoveel meer. We willen alle lagen en alle facetten ontdekken. Met nog meer informatie, nog meer gasten en nog betere informatie. Welkom bij Beetweters.
Goede dag en fijn dat je luistert naar aflevering 61 van Beetweters. En we zitten opnieuw in het huis in het centrum van dokter Bart Bohy. En ik moet eerlijk zeggen, ik ben hier net even van mijn stoel gevallen. Ik ben heel erg verwonderd, want Sven die dit net tijdens de voorbereidingen een verhaal en dat sluit aan bij ons volgende onderwerp van vandaag. En dokter Bart gaat ons daar meer over vertellen, want hij heeft het ooit al eens gehad over het feit dat we van angst naar ziekte kunnen gaan en van ziekte naar genezing.

Bart (00:01:01) – Ja, dat klopt. Dag Luck, dag Sven. Danku dat dat ik hier wel bij mag zijn. Er zijn natuurlijk veel mensen met angst tegenwoordig. Angst is op zich geen ziekte. Tenminste, je kan dat een ziekte noemen. Maar heel veel mensen hebben angsten in ons leven, in hun leven en de maatschappij helpt daar niet echt bij. En angst is ook vaak een goeie trigger om ziek te worden. Angst genereert heel veel zaken, zoals sociaal isolement, niet meer goed gaan eten, emotioneel eten enzovoort. En dus angst is soms een insteek om ziek te worden. En het leuke is daaraan dat je door ziek te worden eigenlijk kan genezen. Niet alleen van je ziekte, maar ook van je angst. En daar gaat eigenlijk een lezing van mij over. Van angst naar ziekte en van ziekte naar genezing.

Luck (00:01:46) – Dat klinkt heel eenvoudig, alsof je eerst ziek moet worden om dan genezen te kunnen worden. Dat klinkt heel logisch. Sluit dat dan aan bij de mensen die dan heel cliché gewijs heel diep moeten gaan om daarna er veel beter uit te komen? Hangt dat samen?

Bart (00:02:00) – Absoluut. Absoluut. Luck. Het is vaak ziekte die ons ertoe aanzet of pijn die ons ertoe aanzet van te veranderen. De meeste mensen leven niet zo bewust als ze eigenlijk zeggen; ik ga vandaag heel gezond eten, ik ga voldoende bewegen en ik mag niet te veel stress hebben op het werk. We leven in hectische tijden en er gebeurt van alles rondom ons. En dat is geen schuld van die mensen, dat is gewoon onze cultuur. Onze cultuur is zo gemaakt dat we niet als hoofddoel hebben gezond en gelukkig te leven. Wij leven gewoon heel hectisch en dat geeft heel veel verstoring van ons natuurlijk afweermechanisme. Eigenlijk zijn wij zelf wonderen, want wij zijn geboren met een eigen afweersysteem. Wij zijn geboren met een eigen systeem om gelukkig en gezond te zijn. Maar toch gaan we dan leven in een maatschappij die ons gek maakt en die ons angstig maakt en dus eigenlijk angst. Ja, angst is eigenlijk wel één van de oorzaken van heel veel ziekten.

Luck (00:02:55) – Kan je daar een paar voorbeelden van geven?

Bart (00:02:56) – Natuurlijk, er zijn heel veel mensen die angstig zijn en daardoor eigenlijk hun afweersysteem ondermijnd wordt doordat ze door hun angst niet meer buitenkomen, geen sociaal contact meer hebben. Dat sociaal contact is heel belangrijk om u gezond en gelukkig te voelen. Zij gaan ook niet meer sporten, ze bewegen niet meer en na een tijd zitten ze alleen nog thuis en gaan ze emotioneel eten. Dat wil zeggen ze gaan eigenlijk niet eten wat echt goed voor hun is, maar wat dat op dat moment waar ze echt zin in hebben. En dat is vaak niet het meest gezonde. En na een tijd krijgen ze allerlei problemen met hun lichaam en het is hun lichaam of ons lichaam die vertelt van doet daar eens iets aan. En dat is eigenlijk het mooie, hè? Mensen komen met een ziekte of met een pijn, maar het is eigenlijk de kans om te genezen en die kans aangrijpen om dan te gaan, zoals ik zelf een burn-out heb gehad en in die burn-out de kans heb gekregen van te zeggen Bart, nu moet je het echt eens anders gaan doen. En dan eigenlijk geholpen door andere mensen die het ook eens echt anders bekeken. Gewoon het leven heel anders zijn dan bekijken. En dat is voor mij echt wel een hele turnover geweest.

Luck (00:04:03) – Klopt het wat men in sommige ‘zweverige’ boeken schrijft? Dat een burn-out de rekking bal is of de slinger bal die dan in jouw huis wordt gegooid? Terwijl dat er zoveel signalen op de deur geklopt hebben, dat je het had kunnen voelen in eerdere fases. Maar wanneer we die negeren dat er op de lange duur altijd maar ernstiger en ernstiger zaken tevoorschijn komen, klopt die theorie?

Bart (00:04:26) – Voor mij klopt dat in ieder geval. Als ik achteraf kijk naar welke signalen er allemaal waren, ja, dan waren alle bellen van Rome naar het rinkelen van Bart. Stop, stop, stop! En dan ga je gewoon door en je denkt van komaan, ik kan nog meer en op een bepaald moment zegt jouw lichaam gewoon stop en die trekt gewoon de stekker eruit. En achteraf als je dan begeleid wordt en als je dan inderdaad door al die fasen heen gaat die je absoluut niet wil doormaken, maar dan erken je van ja, het is inderdaad en dat is duidelijk en dat is duidelijk. Dus, eigenlijk eigenlijk zijn al die signalen er maar voor andere gewoon door. We blijven doorgaan totdat er inderdaad een kogel door je huis slingert en ze eigenlijk je hele leven overhoop gooien.

Luck (00:05:06) – Van waar komt die kogel dan ineens? Terwijl dat we alle signalen die op de deur geklopt hebben niet gehoord hebben?

Bart (00:05:12) – Ja, dat is een goeie vraag. Ik weet niet zeker of dat altijd biochemisch kan verklaard worden. Ik denk dat op een bepaald moment jouw lichaam gewoon de stekker eruit trekt. De energie is op en je hebt al je hormonen opgebruikt en je krijgt gewoon die batterijen niet meer opgeladen. Zoals een GSM, je kan op het einde, als je de gsm’s en batterijen altijd maar plat zijn. Op een bepaald moment start hij niet meer op en voor mij was dat in ieder geval zo’n gevoel van ja, ik krijg hem niet meer opgestart.

Luck (00:05:40) – Zou het kunnen dat wij in bepaalde lagen bijvoorbeeld ziek worden, waar we bij een eenvoudige ziekte als we daar niks mee doen, dat dat alsmaar ernstiger wordt en iets anders verandert? Zou er zoiets bestaan?

Bart (00:05:52) – Ik ben ervan overtuigd dat als wij ziekte te veel onderdrukken in ons leven, dat die op een andere manier terugkomt. Ja, toch wel. Ik denk dat we dat eigenlijk veel te vaak doen. Heel, heel vaak proberen we ja gewoon pijn weg te nemen door pijnstillers. En dat is perfect normaal en koorts enzovoort. En we hebben een huidletsel en besmeren daar iets aan met cortisone. We willen dat eigenlijk niet, en we onderdrukken eigenlijk die signalen die ons lichaam geeft omdat we ze ook niet begrijpen. En op de een of andere manier komt dat wel altijd terug en soms als een slinger ja.

Luck (00:06:22) – Gelukkig pak jij dat heel anders aan. Voor de mensen die de vorige afleveringen gemist hebben, die moeten maar eens luisteren. Dan kan je perfect horen hoe dokter Bart Bohy dat aanpakt. En dat brengt ons eigenlijk bij iemand anders die hier ook in bij ons zit. Want Sven is tot nu toe heel stil geweest.

Sven (00:06:36) – Ja dat be je niet gewoon van mij, hé Luck?

Luck (00:06:38) – Nee, meestal heb je het altijd voor het zeggen en geef je een antwoord op onze vragen. Maar nu was jij al in voorbereiding denk ik, omdat wij jouw verhaal ook eens willen horen. We hebben het er nog nooit over gehad en daar schrok ik daarnet van.

Sven (00:06:53) – Oké, en dan denk ik dat jij mijn verhaal wilt horen Luck?

Luck (00:06:56) – Graag!

Sven (00:06:58) – Dus nu die voorbereiding. Zoals je weet. Ik doe eigenlijk nooit een voorbereiding, dus we zullen wel zien waar dat het verhaal hoe verder we geraken en wat we dan vertellen. We waren hier voordat de microfoons aanstonden nog even aan het praten over bepaalde zaken en dan kwam er ter spraken dat ik zelf vroeger bepaalde gezondheidsproblemen heb gehad en eigenlijk vrij ernstige gezondheidsproblemen heb gehad. Zo erg dat op een gegeven moment werd daar de stempel CVS, chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie dan aangegeven. Nu wat mijn klachten toen waren was totale vermoeidheid, maar dan ook totaal. Ik was ik denk ik, 23-24 jaar. Ik was topsporter tot ik al die klachten kreeg en ik kon op een gegeven moment, bijvoorbeeld, had niet meer de energie om op mijn benen te staan om nog van salon naar de keuken te gaan. Dat lukte op een gegeven moment zelfs niet meer. Dus zo leeg, zo moe, zo op.
Ik had fibromyalgie dus alles deed pijn. Dus gewoon T-shirt op mijn huid deed pijn, ik was te gevoelig. Ik had constant 38-39 graden koorts en het ging absoluut niet meer. Ik ben daar geweest. Ik heb dat meegemaakt. Daar waren daarvoor, zoals we het net besproken hebben, al heel veel signalen om te zeggen van er is iets mis. Dan toch een paar keer naar naar dokters gegaan om te zeggen van kijk, er is hier toch iets niet juist, want ik heb dit of dit voor. En dan was het van, we zullen eens een bloedonderzoek doen en wat kwam daar dan uit. Ahja, mijn ijzer stond nog hoog genoeg en mijn B12 stond nog hoog genoeg dus was alles wel in orde met mij. En dan blijf je maar verder gaan en verder gaan en verder gaan. En dan ja ben je dus al die signalen dat een lichaam geeft volledig aan het negeren. Totdat op een gegeven moment het echt helemaal maar dan ook helemaal op was.

Luck (00:08:44) – Heel diep gezeten.

Sven (00:08:46) – Uh ja, als je niet meer op je eigen benen kan staan dan heb je vrij diep gezeten.

Luck (00:08:50) – Wat niet normaal is van een jonge twintiger.

Sven (00:08:52) – Nee, nee, absoluut niet dus op een gegeven moment. De weken daarvoor was ik constant heel moe, dus ik sliep zestien tot 18 uur op een dag en ik ging van mijn bed naar de zetel en ging ik op de zetel liggen. Ik draaide eigenlijk op adrenaline. En dat wil niet zeggen dat ik draaide op stress of op die zaken. Maar het enige wat ik nog kon voelen in mijn lichaam was adrenaline. Dus het was net alsof dat ik, net voordat je ergens in bijvoorbeeld Bobbejaanland – om het dan hier met een Belgisch pretpark te noemen – ergens voordat je in een wilde attractie gaat en dan die adrenaline dat je voelt, dat gevoel had ik in mijn lichaam, maar dan 24 uur 24.
Dus dat lichaam, dat is de enige vorm van energie dat er nog was op die moment. Totdat ook die uitgeput was. En dan was het gewoon gedaan. En toen was het ineens paniek thuis, want ik was al bij bepaalde artsen gaan. Dan zijn er toch nog is de dokter nog genoeg geroepen en gedaan. Blijkbaar is er dan toch een probleem, ook al weten we niet wat of wat mogelijk de oorzaak kan zijn. Dan krijg je die stempel van CVS en fibromyalgie en dan ben ik in het in het orthomoleculaire traject gekomen. Dus dat was mijn eerste kennismaking met orthomoleculair meer dan twintig jaar geleden. Omdat klassieke geneeskunde vond geen oorzaak en er was niks aan de hand met mij. Toen heb ik het geluk gehad om toen bij een orthomoleculair arts terecht te komen en wat ze daar toen gedaan hebben bij mij, ik kreeg twee keer per week kreeg ik baxters en daar zat onder andere heel veel magnesium in, want één van mijn klachten was dat mijn spieren helemaal verkrampt waren, maar echt heel anders. Dus de grote spieren in de nek naar de hals toe, die waren zo verkrampt dat het op het einde zelfs gewoon pijnlijk was om mijn hoofd recht te houden. Ik had hartkloppingen, ik had een trillend oog, ik had een en een hartslag in rust van 110, wat als topsporter niet echt gezond is en goed is en kreeg dan twee keer per week baxters magnesium. Daar zaten B-vitaminen bij. Daar zat lysomucil bij in. Dus ik kijk naar u dokter, en na een maandje begon ik mij wel een beetje beter te voelen, in die zin dat ik dat ik terug op mijn benen kon staan en dat ik terug wat meer energie had en en dat het allemaal terug wel een beetje beter ging. En dan gingen we van twee keer per week gingen we naar één keer per week aan de baxter en dan ging dat naar één keer om de veertien dagen en dan werden de klachten terug erger en dan gingen we terug naar één keer per week of naar twee keer per week. En op een gegeven moment denk je dan, zit ik hier nu de rest van mijn leven aan de baxter? En dat hielp op korte termijn, maar op lange termijn niet omdat er niks aan een oorzaak gedaan werd. Toen was het voor mij ook gaan zoeken van ja maar wat is het hier aan het gebeuren? Ik was degene die dat ook vragen stelde van kijk wat zit er in mijn baxter? Ik ging dan opzoeken wat er in zat en waarvoor het diende en waarom dat ik dat nodig had. En dan ben ik gaan zoeken hoe dat nu allemaal komt? En dat is een zoektocht van jaren geweest en ben ik bij heel veel mensen terechtgekomen. En zo ben ik eigenlijk van de ene naar de andere gelopen en heel veel kennis opgedaan en, om het dan zo te zeggen, mezelf eruit gehaald.

Luck (00:12:03) – Gelukkig zijn we nu te gast bij dokter Bart en dan brandt de vraag op mijn lippen; komt een man bij de dokter. Hoe zou jij zo’n patiënt behandeld hebben dokter Bart?

Bart (00:12:12) – Ja, als ik Sven zijn verhaal hoor, dan treft mij dat wel, want hij heeft echt een lijdensweg ondergaan en dat zie je wel vaak dat mensen die een beetje tussen de mazen van het net vallen. Is het niet echt een aandoening van het hart of een aandoening van de bloedvaten of van de gekende aandoeningen… Dan sleept dat aan en dan is er eigenlijk geen oplossing. En dan gaat zo iemand op zoek naar allerlei mogelijkheden, naar allerlei therapieën. Sommigen slaan aan, sommigen niet. Je bent eigenlijk zelf een beetje aan het rondzoeken en je komt dan in complementaire of alternatieve circuits terecht of bij andere artsen of behandelingsmethoden. En dan is dat moeilijk en ik kan me wel voorstellen dat dat een echte lijdensweg voor jou is, om dan zeker twintig jaar geleden. Nu is er al wat meer bespreekbaar hé.

Sven (00:13:08) – Ja, ik heb het geluk gehad van dus inderdaad twintig jaar geleden al een een orthomoleculair arts dat die er was, dat die met mij wou helpen. Dat bleef nog altijd tot op een bepaald niveau, maar er werd niks gedaan aan oorzaken en er werd ook niet gezocht toen naar oorzaken. Dus het bleef nog altijd naar mijn gevoel nu vrij klassiek, maar in plaats van met medicatie was het met natuurlijke middelen. Maar het was gewoon, je hebt dat tekort, dus we gaan dat aanvullen.

Bart (00:13:34) – Ja, en hoe heb je dat dan eigenlijk wel gevonden?

Sven (00:13:37) – Wel, ik ben erachter gekomen, ofja mijn omgeving heeft mij gezegd. Want ik heb al gezegd, heel vaak is het omgeving dat iets moet duidelijk maken, dat ik toch wel vrij veel stress had. Dus ze hebben mij verplicht naar een psycholoog gestuurd toen. Da’s een man die dat ik ondertussen al meer dan twintig jaar ken en ondertussen meer samenwerk ook. Daar tot het inzicht gekomen dat ik wel vrij veel stress had en dan geleerd wat stress met een lichaam kan doen en daar in verder beginnen lezen en onderzoeken naar gaan doen en eigenlijk tot de conclusie gekomen. Dat is iets wat ik bij nog veel meer mensen zien die dat gelijkaardige klachten hadden. Als we dat dan CVS of fibromyalgie moeten noemen, want ik vind dat is gewoon een naam die we erop plakken voor bepaalde symptomen waarvoor dat we dan ja geen oorzaak voor kunnen vinden. Als je mensen vraagt heb je stress dan zeggen ze; ja, dat. En dan noemen ze iets dat stress geeft en bij mij was dat in het begin ook zo. Maar die stress is eigenlijk alleen maar de laatste druppel, de druppel die de emmer doet overlopen. Maar het probleem is dat die emmer al vrij vol zit. En die emmer zat in mijn geval en ik zie dat bij sommige mensen nog, vol met met de dagdagelijkse dingen. Maar je ervaart dat niet als stress omdat dat jouw leven is. Omdat jij zo bent, omdat je niet goed inziet. Dat jij op een bepaalde manier denkt en redeneert en dat die bepaalde manier van denken of redeneren jou stress kan geven. En in mijn geval was dat dat ik eigenlijk een minderwaardigheidscomplex had en eigenlijk daar dagelijks voor jezelf stress creëert. En ik zie daar bij nog veel mensen zo die dat gelijkaardige klachten hebben dan, dat dat daarvoor niet minderwaardigheid, maar dat dat mensen zijn die dat de lat erg hoog leggen voor zichzelf, Bij wie het nooit goed genoeg is. En dan creëer je eigenlijk in overal wel een bepaalde chronische stress situatie. En ja, dan komen er nog een hele hoop zaken bij. Ik was toen ook bezig met topsport. Ik was hogeschool aan het doen, dus op die moment er waren dagen dat ik langer op mijn fiets zat, dan had ik in mijn bed gelegen had. Als ik dan in mijn bed lag hier, dan lag je ook nog wakker omwille van bepaalde zaken. En dan beginnen er dus al die alarmsignalen af te gaan van er is iets niet juist en je begint een keertje ziek te worden en je begint een keertje problemen te krijgen en dan geven ze wel antibiotica en we doen verder en we doen verder en verder. We negeren alle signalen totdat op een gegeven moment alles, zoals jij net zei, die batterij niet meer opgeladen geraakt.

Dus je trekt die constant leeg, die is helemaal leeg en je probeert maar die probeert maar. En opeens is het in een keer helemaal gedaan. Wat mij eigenlijk het allermeeste geholpen heeft is een therapie die dat denk ik niemand kent. Heel onbekend is, toch zeker in België en dat heet Mickel therapie, die was ontwikkeld door een dokter uit Ierland, dokter Mickel, vandaar de naam ook Mickel therapy. Wat Mickel therapie zei en daar was ik heel blij om was dat; het ligt niet aan die fysieke inspanning, dus fysieke inspanningen zijn nooit het probleem. En daar was ik als sporter toen al heel blij om. Want ik wou niet aanvaarden dat ik de rest van mijn leven op de zetel moest zitten en dat hier niks aan kon gedaan worden. Want dat is hetgeen wat mij vaak werd verteld; CVS, dat is voor altijd. Ik weigerde om dat te aanvaarden. Maar je moet een keertje beginnen nadenken van elke keer dat je dat voor hebt. Eigenlijk reageert jouw lichaam op een bepaalde situatie, op een bepaalde stress situatie die je dan gecreëerd hebt. En die stresssituatie hoeft daarvoor niet lichamelijk te zijn. Maar het kan gewoon zijn; waar was jij mee bezig, wat was je aan het denken? Dus mijn eerste opdracht daar was van. Elke keer als ik een klacht kreeg, als ik iets had, als ik dus dus meer pijn kreeg of meer vermoeidheid, moest ik gewoon opschrijven; 1: wat was ik aan het doen. 2: wat was mijn reactie daarop. 3: wat gebeurde er dan daarna? Ik vond dat een een heel domme opdracht, want ik kwam dus de week nadien kwam ik bij die persoon. Ik zeg kijk en om dan het voorbeeld te geven van het gras afrijden zei; ik was het gras af aan het rijden en ik kreeg spierpijn en ik was moe, dus ik ben gestopt met gras af te rijden. Ik ben op de zetel gaan liggen en de rest van de dag of de rest van de week was om zeep.

Dus ja, wat voor allee wat voor nut heeft dit? En dan kwam het inzicht, oké, dat gras afrijden, dat kan niet de inspanning te veel zijn, dat moet jouw lichaam nog aankunnen. Maar wat was er voor de rest bezig? En dan begon ik te beseffen van oké, ik was gras afrijden. Maar ik was ondertussen aan het denken van zie mij hier nu staan gras afrijden en zelfs dat gaat te veel zijn en ik kan dit niet en ik ga moe zijn en dat gaf eigenlijk toen ja heel veel klachten en toen begon ik te beseffen dat hetgeen dat ik aan het denken was, dat dat heel veel gevolgen had voor mijn lichaam. Dat mijn manier van denken dus een een probleem was. En toen zeiden ze van oké goed, dit is al een stap verder. Dus nu elke keer dat jij een klacht krijgt, dat je vermoeidheid krijgt of dat je pijn krijgt, dat is eigenlijk een reactie van je lichaam op een bepaalde situatie. Je lichaam gaat reageren als in een stresssituatie, als in een gevaarlijke situatie. Dus ga eens na van waarom dat dat is en probeer dat dan op te lossen. En dan is het zoals de ui, zoals u de vorige keer zei dokter. Je gaat laagje voor laagje afpellen. Dus elke keer dat ik een klacht kreeg was het van oké, waarom zou het kunnen dat ik nu deze klacht krijg? Waarom ben ik nu moe aan het worden of pijn aan het krijgen? En dan begin je heel veel over jezelf te leren. Eigenlijk is het gewoon simpel deze situatie. Ik heb nu pijn, dus er moet iets zijn. Begin er eens over na te denken en dan kom je tot de conclusie dat je eigenlijk dagdagelijks stress hebt en dat je je dagdagelijks slecht voelt in bepaalde situaties. En dat die emmer al helemaal vol zitten. Dan is het éen heel simpel en twee heel moeilijk. Die situaties moet je oplossen en in mijn geval was dat dan bepaalde gesprekken aangaan met mensen die je dagdagelijks ziet en dat is niet gewoon; ik heb bijvoorbeeld stress op het werk. Ja, je hebt stress op werk, je problemen met die persoon, maar waarom? Omdat jij je in een bepaalde situatie zet of doet? Of omdat je op een bepaalde situatie denkt. In mijn geval was het dan met dagdagelijkse situaties. Je emmer zit vol door de dingen die je alle dagen doet of denkt, de mensen die je alle dagen ziet en de dingen die je alle dagen moet aanhoren. Het is het is vechten of vluchten en als je blijft vluchten dan word je daar heel moe van. En als je op een gegeven moment stopt en je zegt van oké ik vecht, dan kunnen er twee zaken gebeuren. Dus of je wint of je bent dood. Nu als het gaat over een gesprek, zo snel ga je niet dood. Dus normaal gezien win je dan. En dat dat winnen, dat is dan gewoon van kijk, je zegt bepaalde dingen die je nog nooit gezegd hebt en dat klinkt. Dat lijkt nu heel makkelijk, maar dat was gigantisch moeilijk.

Dus ik ben bepaalde keren dat ik dat ik gewoon de mensen of bij mijn eigen familie zat. En dat ik wist dat ik bepaalde dingen moest zeggen en het ging niet. Dus dan ga je terug buiten en dan doet alles pijn. Dan heb je terug fibromyalgie, dan heb je CVS, dan heb je al die zaken en dan kan je de beslissing maken, ik had dat dan. Dus of ik blijf ziek of ik ga terug naar binnen en en dit moet uitgeklaard worden. Dan moet je dingen uitklaren, dat is dan heel moeilijk, maar als je dan nadien terug buitengaat. Dan, om het dan met met het het spreekwoord te zeggen, dan valt er een last van je schouders. En dat was dus bij mij ook letterlijk. Dus de last valt van je schouders en mijn schouders waren de volgende keer veel minder verkrampt, die last was er niet meer. De volgende keer dat ik daar kwam was die situatie er niet meer. Die dat ik gecreëerd had, in mijn hoofd was dat gevaar er niet meer, dus ik ging ook niet meer die stress ervaren. Ik ging dus veel minder magnesium verbruiken. Dus mijn magnesium kon op een gewone manier terug aangevuld worden. En ik was niet meer verkrampt en ik moest niet meer twee keer per week aan een baxter gaan hebben. Dus, om een lang verhaal kort te maken, hoe ik er een beetje uit ben geraakt.

Bart (00:21:26) – Wel, ik zie natuurlijk mensen met heel veel uiteenlopende klachten, maar jouw getuigenis is zo prachtig voor mij omdat je eigenlijk heel dat model van structurele zaken, biochemische zaken, emotionele zaken en energetische zaken en hoe je eigenlijk heel jouw batterij plat was. En hoe je eigenlijk zelf voor een groot deel, want je bent een enorme autodidact, zelf, met met hulp ook natuurlijk. D’r bent uitgeraakt. Maar heel veel mensen geraken daar niet uit en zitten dan vast en hebben dan nood aan een kader en aan een spiegel om stap voor stap te kijken; wat kunnen we nog doen hè? Dus structureel was er eigenlijk niks mis met jou? Jij fietste, je kon eigenlijk lichamelijk alles. Als je biochemisch niet die uitgeput was, als jouw batterijen niet uitgeput waren. Maar die batterij, die raakte uitgeput omdat je eigenlijk emotioneel helemaal op was. Omdat je eigenlijk heel veel stress had die al jouw magnesium en andere vitamines en energie opgebruikt. Ondanks dat je fietsen en sporten. Dan kreeg je eigenlijk al die spierpijnen. Dus dat emotionele was eigenlijk nog meer oorzaak dan het structurele en nog meer dan het biochemische, en als je dan naar het energetische gedeelte kijkt, dan is dat eigenlijk vanuit energetisch standpunt een beetje een – er was een illusie van gevaar aanwezig, een illusie van ik moet hier iets doen of een denkwijze waardoor dat je eigenlijk in een soort overdrive kwam. En dat kostte jou veel energie. Dat gaf jou emotionele instabiliteit. Dat gaf je al biochemische uitputting en uiteindelijk val je er letterlijk bij neer. En je hebt eigenlijk in omgekeerde volgorde gedaan wat ik eigenlijk doe in mijn consultaties. Je hebt eigenlijk begonnen met ik voel mij structureel slecht. Je hebt dan biochemisch geleerd wat dat je dan kan doen om daar te verbeteren. En stilaan ben je naar gaan kijken. Ik moet mijn emotionele en energetische aspecten aanpakken, Dus die heel dat verhaal van jou is eigenlijk prachtig om te zien hoe dat je daar nu als ik jou nu zie zitten. Jij bent eigenlijk een sportieve persoon, je bruist van energie. Als ik je zou zeggen; Sven ik denk dat jij vanavond niet meer aan de auto geraakt of met de fiets naar huis kunt, dan begin je gewoon te lachen, want ik zie je zo nog twintig kilometer rijden.

Sven (00:23:45) – Ja, klopt.

Bart (00:23:45) – Dus dat is fantastisch. Jouw verhaal toont eigenlijk hoe alles verbonden is met elkaar en het is alleen pijnlijk om te merken dat jij, net als heel veel mensen zelf die zoektocht bent moeten gaan doen. En dat je eigenlijk naar artsen of andere therapeuten moest gaan die, misschien niet echt geaccepteerd werden in de maatschappij of in de klassieke geneeskunde en die daardoor eigenlijk voor jou een drempel waren om daar naartoe te gaan, maar die jou toch stap voor stap hebben geholpen op jouw pad. Dus het gaat het niet om te polariseren tegen die zij goed, die zijn slecht of die therapie is goed of die therapie slecht. Je hebt gevonden wat jij nodig had en dat is belangrijk. Het gaat niet om de ene therapie superieur aan de andere. En dat concept, dat noemen ze eigenlijk integrale geneeskunde. In België bestaat die term eigenlijk niet. Luck, heb jij er al van gehoord?

Luck (00:24:37) – Ik heb er al van gehoord, maar ik heb ook al vernomen dat het veel populairder is in Nederland dan hier.

Bart (00:24:42) – Dat klopt. In Nederland is zelfs een Vereniging Integrale Geneeskunde en ik zou het eigenlijk nog liever integrale gezondheidszorg noemen. Want geneeskunde, dat betekent weer dat je mensen gaat genezen. Het gaat eigenlijk om mensen gezond maken. Bij integrale gezondheidszorg is er eigenlijk geen therapie superieur aan anderen. Het gaat erom wat jij nodig hebt. En daar ga je als arts eigenlijk meer als een soort coach naast die patiënt zitten en samen kijken van goh zou daar kunnen helpen, zou dat kunnen helpen? Ik zie eigenlijk heel veel topsporters die enorm begeleid worden. Orthomoleculair zoals jij doet Sven, die krijgen coaches, er wordt gemeten of ze lactaat hebben als ze te hard trainen. Er wordt van alles gemeten bij topsporters, maar heel veel gewone mensen. Die worden eigenlijk niet begeleid tenzij ze ziek worden en tenzij ze pijn hebben en dan vallen ze soms nog door die mazen. En dat mis ik een beetje. Dat ik het dit kost natuurlijk voor topsporters mag daar soms wel wat kosten. Want ja, dat gaat natuurlijk om heel hoge eisen. Maar eigenlijk zou het leuk zijn om mensen met jouw ervaring, wat dat je eigenlijk ook al doet, daar kan jij die delen in mensen te helpen die geen topsporter zijn. En daar hebben we veel meer van nodig. We hebben heel veel Svennen nodig denk ik.

Sven (00:25:53) – Ik weet dat er heel veel mensen zijn met CVS en fibromyalgie. Ik weet dat er in bepaalde ziekenhuizen ook gewerkt wordt met baxters met magnesium en zo. Die zaken, het kan gemeten worden, die tekorten zullen er zijn. Maar het is altijd kijken van waarom zijn die tekorten er en wat mij ook heel vaak storen of wat een een probleem was. Soms kom je bij personen die zeggen van kijk we gaan helpen en we gaan vanalles doen. Maar sommige therapieën zijn heel duur. Voedingssupplementen zijn heel duur. Je krijgt soms een lijst mee van van tien supplementen die dat op die moment jou zou kunnen helpen. In mijn geval, ik zat aan aan twee baxters per week en dat was toen €75 per baxter. Twintig jaar geleden dus €150 per week met daar nog een hoop supplementen bij en daar word je ook niet gelukkig van. En als je daar niet gelukkig van wordt dan ga je er ook niet van genezen en dan ga je ook niet beter van worden. Dus soms, hoe goed dat bepaalde therapieën ook kunnen bedoeld zijn. Soms gaan bepaalde therapieën ook mensen niet helpen, gewoon omdat ze mensen nog meer stress geven. Ik zeg dat ook zelf vaak tegen mensen, als ik iets aanbeveel op gebied van voeding of een supplement, dat als je hier buitengaat en daar stress van krijgt. Dan doen we dat niet, want dat gaat absoluut niet werken. Als ik als ik bepaalde voeding aanpas en zich van je mag nu eventjes dat niet meer eten en dat geeft jou zoveel stress, dan gaat die andere voeding die je zou moeten beter maken ook niet meer werken. En ik zie dat soms bij orthomoleculaire artsen, dat ze heel vaak heel veel dingen voorschrijven die dat dan voor patiënten zo duur worden. En ze durven dan niet nee zeggen of ze denken van ja, ik ga dat maar nemen en ik hoop dat ik dan binnen een maand dat alles opgelost is en beter is. En dat is dan vaak niet zo en dat vind ik dan heel jammer. En dan op die momenten en dat geen therapieën die voor de patiënt geschikt zijn.

Bart (00:27:45) – Dus het is een en-en verhaal natuurlijk. Het goeie nieuws is dat ook recentelijk, in de universitaire ziekenhuizen echt trajecten voor chronisch vermoeidheidssyndroom en fibromyalgie zijn die wel terugbetaald zijn, maar dat ze wel echte ondersteuning bieden in echte trajecten. Dus het is niet zo dat het niet bestaat. Het is alleen een zoektocht en niet overal kan je dat aanbieden. Nu ik ben zelf absoluut geen specialist in fybromyalgie of chronisch vermoeidheidssyndroom. Ik wil dat absoluut ook niet zeggen dat ik dat ben. Het is alleen één van die voorbeelden van; zoals angst, wat dat niet zelfden is, maar angst is ook zoiets dat veel voorkomt waar mensen eigenlijk niet echt meer terechtkunnen. Ze kunnen naar psychologen gaan. Maar goed, de psychologen zijn ook overbevraagd. Dus eigenlijk lopen heel veel mensen vast. En dat is eigenlijk wel het mooie. Het is een en-en verhaal. Het is een verhaal van én de klassieke geneeskunde, het is verhaal van én orthomoleculaire ondersteuning én ook emotionele ondersteuning én energetische ondersteuning. En het dat en-en verhaal dat ik hier eigenlijk graag hoor en dat ik eigenlijk graag wil brengen naar de wereld. Het bewust worden van, het is meer dan alleen maar een aandoening, een ziekte, een stempel waar dat jij nu die of die therapie op moet voor nemen de rest van je leven. Het is het bewust worden dat we eigenlijk veel meer impact hebben op onze gezondheid dan dat we zelf denken.

Sven (00:29:09) – Ja, ik wil met met iets positief afsluiten. Ik ben eerst heel ziek moeten worden om er dan uit te komen. Dat heeft heel veel tijd, heel veel moeite en heel veel geld gekost. Maar ik ben eigenlijk blij dat ik het meegemaakt heb. Want ik weet nu wel wat ik weet en ik ben blij dat ik dat allemaal weet. En ik ben ook blij dat ik daar bepaalde mensen al mee kunnen helpen heb. En ik ben heel blij dat ik het meegemaakt heb, want het is, je moet het meegemaakt hebben. Uh, hoe moet ik het zeggen? Je beseft nu wat een lichaam, hoe ver je kan gaan met een lichaam. Maar ook hoe dat een lichaam terug kan genezen. Dus ik ben gegaan van topsport naar niets meer kunnen. Maar ik ben nadien ook weer terug teruggegaan naar topsport op vrij korte tijd. Dus een lichaam geneest en heelt zichzelf heel snel als de omstandigheden daar juist voor zijn als vinden.

Bart (00:29:57) – Als je nu kijkt naar dat model dat ik gebruik om naar oorzaken van ziekte te kijken. Dat is zoals ik in een vorige podcast heb gezegd. Oorzaken van ziekten hebben vaak meer lagen en iedere laag kan een structureel, biochemisch, emotionele of energetische lading hebben. Wat heb je dan zelf geleerd vanuit dat model? Hoe kunnen we dat dan zelf eigenlijk zeggen voor voor het verhaal dat je hebt verteld?

Sven (00:30:25) – Voor mij is duidelijk geworden dat mijn biochemische problemen… Dus het is dus alle tekorten die dat dan op een gegeven moment in bepaalde bloedonderzoeken en zo wel naar boven gekomen zijn. De oorzaak was stress. Maar niet op de manier waarvan dat ik dacht dat stress was. Ik weet nog dat ik bij de psycholoog kwam en dat die aan mij vroeg; wat is er aan de hand? En dan vertelde ik wel iets wat op die moment een situatie was of stress gegeven had, maar dat was gewoon dat ik dacht dat dat een oorzaak was, maar dat was gewoon de druppel die dat de emmer deed overlopen. Dus ik heb moeten leren dat men mijn emmer helemaal vol zat, dat mijn systeem, dat eigenlijk in een constant overload zat, om het dan op z’n Engels te zeggen. Van heel mijn systeem, van dagdagelijkse dingen. Dus van de manier waarop ik aan het denken was en en wat ik aan het doen was.

Bart (00:31:20) – Zou het kunnen Sven, jij bent iemand die heel veel denkt. Jij weet heel veel dingen, dat je eigenlijk op dat moment meer dacht, maar minder voelde? Dat je eigenlijk minder in je emoties kon gaan?

Sven (00:31:30) – Nee, ik ben iemand die dat veel voelt. Ik ben eigenlijk een vrij emotioneel iemand, alleen laat ik dat niet zien. Dus ik was iemand dat geen emoties ging uiten, dus alles bleef, alles bleef binnen. En dan was het een hele dag of nacht of week of hoe lang het nog duurt. Blijven zaken malen in je hoofd en kleine dingen worden grote dingen en alles stapelt op. En dan beginnen er alarmsignalen af te gaan in je lichaam, zoals ik zei en dan als je die gaat negeren. Dus wat ik heb moeten leren is, mijn klachten kwamen van een bepaalde emotie. Die emotie kwam van een bepaalde gedachte. En ik heb moeten leren dat iedere keer dat dat ik dus die klacht had, die dat dan gekoppeld was aan een emotie of een gedachte, van die dan op te lossen. En iets dat ik dat had opgelost was ook die klacht weg. Dat was het rare eraan. En als die klacht weg was, was mijn lichaam dus ook niet ziek meer was. Dus was er geen uitputting meer van hormonen en van vitaminen en en van al die zaken. En heel heel het systeem kwam terug in evenwicht.

Bart (00:32:35) – Nu zoals ik het hoor komt het bij mij binnen alsof je zegt; ik had zoveel mentale kracht dat ik die mentale kracht heb gebruikt om een situatie te kunnen ontleden en daar dan mee om te gaan. In mijn ervaring merk ik dat heel veel mensen eigenlijk hun emoties onderdrukken en niet door die emotie kunnen gaan. Door altijd emoties te onderdrukken stapelt zich dat op. En als je in het moment zelf kan zijn en een emotie kan doorvoelen en die ook kan uiten, dan komt er eigenlijk spontaan een genezing en komt er spontaan een ontlading. En dan zit je nu met die energie die op jou rust als een rugzak met een gewicht en dan raak je niet zo snel uitgeput, want je kan even door die emotie gaan. Je kan dat uiten. Je kan zeggen; weet je, wat je nu hebt gedaan, dat raakt mij wel, daar heb ik pijn van. Ja, tuurlijk, dat is iets dat we in dagdagelijks leven ook niet zo gemakkelijk kunnen doen. Zoals op een bedrijf zeggen; zeg, wat je nu hebt gezegd, dat raakt mij wel. Maar eigenlijk is dat wel de manier dat ge kunt u emoties voelen, dicht bij uw emoties zijn zodanig dat dat niet overgeladen wordt. Zoals je zegt, dat blijft een hele nacht kauwen.

Sven (00:33:44) – Ja, ons lichaam vertelt ons constant iets. We zijn volgens mij vergeten of we weten niet van hoe dat we daar naar moeten luisteren. Dus die lampjes, die signalen, die gaan constant af om te zeggen van er is iets mis. En als dat in uw auto gebeurt dan rijd je direct naar de garage, want dan weet ge van als ik nu niet ga, dan gaat de auto stuk en dat wil ik niet. En als dat gaat over ons lichaam dan zijn wij getraind om dat volledig te negeren. Er gaan alarmsignalen af en zeggen, nee dit kan niet, dat mag niet. We blijven verder doen, want ja, iedereen is wel moe. En heel vaak zijn het de mensen die dat niet willen tonen dat ze zwak zijn, want thuisblijven is een vorm van zwakte of toegeven dat het te veel is. En zoals bij een burn-out daar gaan al heel lang heel veel signalen af. Om te zeggen van dit is te veel, maar we geven niet toe. En het is tegenwoordig stoer en modern om te zeggen we hebben zoveel dagen achter elkaar gewerkt en een werkdag van zoveel uur en nog zoveel mails te beantwoorden en we gaan tegen elkaar op.

En eigenlijk is dat volledig verkeerd. Maar het is een schande om te zeggen; ik heb een maand vakantie gehad en ik heb binnenkort nog eens twee weken. En dan zeggen ze; oei, wat voor een luieriken is dat? Dat kan niet, dat mag niet. We moeten ons een hoop werkdruk en last op ons schouders en daar krijgen we dan problemen mee.

Bart (00:35:00) – Ja het lijkt er ook op dat ik, als ik dat verhaal zo hoor dat ik tijdens, of voor mijn burn-out met mijn auto en een top auto, toch veel naar de garagist ben geweest omdat er lampjes knipperden, maar dat ik eigenlijk vooral vroeg; haal di lampjes die knipperen er maar gewoon uit. Hij rijdt nog wel.

Sven (00:35:20) – Ja, dat is dat is soms ook een beetje wat wat dan in geneeskunde gebeurt. We gaan daar naartoe naar een dokter om te zeggen, dit lampje knippert en wat doen we dan aan? Dan zullen we ervoor zorgen dat we dat lampje er uit halen. En dan plakken we daar iets over, dan knippert dan niet meer, dan kan je verder rijden. Terwijl dat dat een signaal was om te zeggen van oké, waarom knippert dit? Dan moeten we dat te gaan maken of moet ik dan iets gaan doen. Want anders is het binnenkort allemaal stuk.

Bart (00:35:42) – Dus moraal van het verhaal is vooral naar onszelf luisteren.

Sven (00:35:45) – Er maar één iemand dat weet dat er iets mis is of iets aan de hand is. En dat ben jij. En ik ben heel vaak bij artsen geweest. Met de boodschap van kijk, ik denk dat er iets mis is, dat artsen mij vertelden van na een gewoon bloedonderzoek; nee, we zien niks, dus er is niks mis mee u. Dan denk je oké goed, er is niks mis met mij. Ik beeld het mij maar in, dus we gaan maar verder totdat het heel erg mis was. Toen vonden ze nog altijd niks, maar toen was het wel heel erg mis. Dus de boodschap is misschien, er is maar één iemand dat het weet, dat ben jij. Dus luister inderdaad naar je lichaam.

Bart (00:36:17) – En dan zeggen die artsen soms nog zo een dooddoener van het zit tussen uw oren, dat heb ik vandaag nog gehoord van een patiënte die zei; ze zeggen tegen mij het zit tussen mijn oren. Ik zeg ja, da’s waar, maar niet alleen daar, het zit in heel uw lichaam.

Sven (00:36:30) – Ja, dat is’t. Het begint soms tussen je oren, maar dan wel dat erna verspreiden naar de rest van je lichaam.

Bart (00:36:35) – Waar het begonnen is maakt op zich niet uit. Het gaat erom dat je eruit geraakt. Het gaat erom dat je dat je leert luisteren en daar hebben we soms, daar hebben we elkaar voor nodig. Daar heb je niet altijd een dokter voor nodig. We hebben gewoon mensen nodig die kunnen luisteren, die signalen geven, die eerlijk zijn, die eerlijk zijn en die kwetsbaar kunnen zijn. Of zelf u kwetsbaar durven opstellen. Ik denk dat dat heel belangrijk is in onze maatschappij. dat we ja durven uitkomen voor hetgeen we wel voelen en dat we ons daar niet goed bij voelen. En dat dan, dat we ons daar niet schuldig over voelen. Denk dat dat belangrijk is.

Sven (00:37:06) – En ik denk ook als er iemand komt bij een arts. En je zegt van ja kijk ik voel me niet goed, en je doet een bloedonderzoek en er komt niks uit. Ja dan weet je al waar het niet zit. In plaats van te zeggen er is niks aan de hand, dan zeg je van oké, daar zit het niet. Dus moeten we ergens anders gaan zoeken.

Bart (00:37:24) – Het is een andere manier van kijken. Het is geen nieuwe manier hoor. Het is absoluut geen nieuws. Eigenlijk is het een heel oude manieren. Hippocrates keek zo al en de oude Chinezen. De Chinese geneeskunde is ook gegroeid vanuit een filosofie van er moet een balans zijn tussen al onze energie. Je spreekt daarnet over de lever en de maag. In de Chinese geneeskunde wordt er gesproken over de energie van de longen en de energie van de lever en de maag en de dikke darm in de dunne darm. En daar komt in ons taalgebruik ook, dus luisteren naar ons lichaam is eigenlijk op z’n Vlaams gezegd nog het beste. Je moet daar geen Chinees voor kunnen denk ik.

Sven (00:37:59) – Nee inderdaad.

Luck (00:38:01) – Wat fijn dat we dit allemaal de wereld kunnen insturen hè?

Bart (00:38:04) – Ja, het is echt fantastisch hè.

Sven (00:38:06) – Ik Ik ben eigenlijk benieuwd welke reacties we voor deze podcast gaan krijgen, want het is eventjes helemaal anders. We hebben eventjes een andere weg ingeslagen. Er is nog niet veel over voeding gezegd in de laatste twee afleveringen denk ik, maar ik ben toch benieuwd welke reacties we nu gaan krijgen.

Luck (00:38:20) – Ja, maar anderzijds vond ik het heel fijn om hier een beetje aan de zijlijn te zitten luisteren. In de vorige aflevering naar de introductie van dokter Bart. Nu heb ik jou van een andere kant leren kennen. Sven, want ik zou er echt mijn hand voor in het vuur gestoken hebben dat dit een mentaal probleem geweest zou zijn van jou. Ik zou er echt geld opgezet hebben dat jij dit met voeding zou opgelost hebben, maar dat is helemaal niet waar. Het verhaal zit heel anders in mekaar of omgekeerd.

Sven (00:38:45) – Ik moet zeggen, ik heb ook wel voeding aangepast. Dus op die moment bestond mijn voeding uit drie liter ice tea op een dag. Maar dat is ook omdat een van de zaken dat gebeurt en daar probeer ik ook aan mensen te vertellen. Als je heel veel stress hebt, dan draai je op koolhydraten en dan draai je op suiker. Dus mijn lichaam draaide op suiker. Er ging drie, vier liter ice tea door op een dag. Als ik ’s morgens geen halve liter of een liter ice tea dronk dan, dan werd ik niet meer wakker. Dus mijn voeding was volledig verkeerd. Maar op die moment, was dat hetgene dat mijn lichaam nodig had eigenlijk niet. Er waren gezondere alternatieven, maar ik wist toen niet beter. Maar ik heb voeding ook moeten aanpassen. Dus dit is een combinatie van alles. Het is gezonde voeding en een gezonde geest zorgt voor een gezond lichaam. Dan mag je nog gelukkig zijn en voor de rest alles voor elkaar hebben. Als je leeft op pizza’s en hamburgers en dan de drie liter ice tea, dat ik aan het doen was. Dan kan je op een gegeven moment ook nog wel in de problemen komen denk ik.

Bart (00:39:52) – Wat een fantastisch verhaal. Dank je om dat te delen.

Sven (00:39:53) – Ook graag gedaan.

Luck (00:39:55) – Absoluut! Ik zou er van mijn kant ook nog willen aan toevoegen, Sven, dat ik het wonderbaarlijk vind dat jij zo diep hebt gezeten en dat jij de dag van vandaag toch wel als een voedingsexpert wordt bekeken op het orthomoleculaire niveau, waar mensen van heinde en ver voor naar jou komen en waar heel de wereld iets aan heeft, daar getuigden die duizenden luisteraars van en ik vind het moedig en schitterend dat jij dit met ons hebt wilt delen. Dankjewel daarvoor.

Sven (00:40:18) – Graag gedaan!

Luck (00:40:21) – Wil jij op de hoogte blijven van elke Beetweters aflevering? Schrijf je dan in op onze gratis nieuwsbrief via beetweters.be of volg ons op Instagram of stuur ons een mail via hallo@beetweters.be .